De laatste uurtjes in Salatiga

Het is zes uur in de ochtend. Gisteravond hebben we de koffers ingepakt. Evert was zeer pessimistisch over de mijne. De laatste dagen waren veel doosjes reumason, counterpain, strikjes en lintjes gekocht. En niet te vergeten die stapel boeken, die ik niet liggen laten kon. Maar binnen een half uurtje kon de deksel dicht.Ook Evert zijn koffer ging ook dicht maar hij vroeg zich af waarom hij zoveel kleding had meegenomen.

Straks om tien uur worden we door Bapak Slamet opgehaald om naar Yogya te gaan. We maken een klein omweggetje door de bergen (Kopeng) naar de Borobudur. Nu dat we een auto hebben, maken we daar gelijk goed gebruik van.

We zijn de laatste dagen wat uithuizig geweest. Zo bezochten we het treinenmuseum, Evert houdt van stoommachines en klom op elke loc. Denkelijk waren er een paar bij gekomen want ik herkende de plek niet. Ook waren ze een houten uitbouw aan het renoveren. Elk oude plankje dat kapot was, werd zorgvuldig na gemaakt.Waarvoor het huisje diende weet ik niet. Iets nieuws was een ritje met een lorrie naar Tuntang. Ik kon het bijna niet geloven, maar ben op tuntang het gaan bekijken. De oude rails was opengemaakt. Leuk dat het oude idee van een paar jaar geleden gerealiseerd is. (John!)

Het begin van dit verhaaltje schreef ik in Salatiga maar had problemen met de verzending ervan en verloor de rest.

Inmiddels zitten we in Yogya in het Sheraton hotel, dichtbij het viegveld en een stukje verder op is ons oude hotel. Dit hotel is pas weer heropend, er zijn 25 kamers in gebruik en dit weekend komen meer gasten. Een prachtig hotel, goed uitgezocht door Egie. Het ligt een stukje van de weg af en heeft een mooie tuin met een ingewikkeld gevormd zwembad waar je geloof ik de marathon in kan zwemmen.

In de avond is de tuin verlicht en kan je lekker wandelen.