Het bezoek aan het weeshuis

Het lijkt wel of in de laatste tijd heel veel dingen hier zijn veranderd. Heel vaak waren winkels weg of verplaatst. Zo ook met het weeshuis. Het oude huis werd grondig uitelkaar en inelkaar gezet en ik herkende zowaar de plek niet meer. Er had een grote verhuizing plaats gevonden. Op de weg naar Semarang waren twee huizen gevonden met veel grond er om heen. Eén voor de meisjes en één voor de jongens. Dat betekende dat er meer kinderen konden worden opgenomen. In het meisjeshuis wonen 55 meisjes en in het jongenshuis ook 55 jongens. Achter het oude huis waarook de babies zijn, wonen nog eens 50 meisjes.We hebben nu alleen het nieuwe meisjes huis bezocht en daar de pakketten uitgedeeld. Een taak voor Sugeng en Egie om in oktober de rest te doen. Want in het "achter het oude huis"wonen veel meisjes die we kennen. Het nieuwe huis zag er schoon en netjes uit. Ik moest er nog een speech houden in het Indonesisch, volgens Evert klonk het vloeiend en echt, maar hij spreekt het niet. Maar men begreep het allemaal. Ik vertelde dat de meisjes al in Salatiga waren geweest maar niet lang konden blijven maardat Sugeng en Egie in oktober langs kwamen. De meisjes waren erg blij met de pakketten.

Voor de babies hadden we drie grote manden met kleding klaar gemaakt. Twee vol met kleding en één met zeep, olie en billendoekjes en badhanddoeken. Evert heeft er allemaal fotoos van gemaakt. Natuurlijk heb ik even getutteld met Gunther, dat te vroeg geboren jongentje. Lekker een flesje gegeven en verschoond. Had hem zo wel mee willen nemen, slendang gekocht, flesje en melk en nog eens naar de babyzaak voor wat kleding. Zo gepiept.Ook hier moeten Sugeng en Egie maar langs gaan voor een bezoekje.

Het was weer een fijn gezicht al die blije ogen.
Het maakten ons erg blij dit te kunnen doen.