Een culinair Jakartaans weekend (angeline)

Ik zit nu zonder Miriam aan mijn zijde. Het voelt vreemd aan om nu een stukje te gaan schrijven zonder haar. Want je had ons moeten zien, we gierden vaak om de verhaaltjes die we wilden vertellen maar die toch bij nader inzien de censuur niet haalden.

We hadden nog een paar afspraken in Jakarta. Dus besloten we vrijdagochtend dit maar te doen. Egie, onze hulp in nood relgelde een suttle busje. Voor degene die Indonesië ganger zijn, het is niet zo'n busje waar je uithangt en met de kippen op je schoot moet zitten. Maar moderne tien persoonsbusjes. We betaalden RP 50.000.00 voor een enkele reis (€4.50) en dat voor bijna 200 km. Een paar jaar geleden is er een nieuwe tolweg aangelegd tussen Jakarta en Bandung, je kunt nu in twee uur er zijn. Wat een verschil met vroeger toen je nog via de Puncak ging en vele lange uren onderweg was. (met een verkoelend drankje boven op de pas)
Dus zaten we tussen de Indonesische mensen die ook die kant op wilden. Bij een shopping mall werden we afgezet en zouden we door de chauffeur van Tsjoen worden opgehaald. Het is een goud-zilveren auto en hier heb je zijn hp nummer. Goed, nu zijn veel auto's in Indonesië goud-zilver. En met mijn telefoonkaart kon ik alleen maar sms-jes versturen. Dus een sms in elkaar gezet en we werden voor de pintu besar opgehaald.

Tsjoen kwam in 1978 naar Nederland om te studeren in Delft en kreeg een kamer tegen over onze toko ketjil. Natuurlijk was hij nieuwsgierig in deze winkel met een Indonesische naam en werd hij gelijk in het gezin opgenomen van mijn moeder. Want zo'n jongen moederziel alleen op kamers vond ze maar niets. Dit was het begin van een vriendschap. Nadat Tsjoen met Siem getrouwd was, werden de gezinnen in de zelfde tijd uitgebreid met Louise en Raymond en Charlotte en Stepanie. Tsjoen verhuisde na zijn studie weer naar Indonesië waar we altijd welkom waren. Vooral voor Charlotte werd het een logeeradres. Want Charlotte heeft met Siem gemeen dat ze graag uit winkelen gaan.

Siem was in Perth (Australië) waar beide kinderen studeren. Dus wij waren of een blok aan het been of een welkome afwisseling. Ik hoop het laatste.
We hebben in één weekend in 5 malls gewandeld en drie keer per dag uitgebreid gegeten plus de nodige capps gedronken bij Starbucks.
Niet alleen met Tsjoen maar ook met Putere. Ook een oude vriend, een huisgenoot van Charles en mijn getuige bij het huwelijk.

Toen we dan ook weer in Bandung kwamen, spraken Miriam en ik af dat we nu echt moesten gaan lijnen. De liefdes vleugels zijn iets meer belijnd (is dit niet een lieflijke omschrijving). Dit werd direct bij aankomst weer te niet gedaan. Want Egie plantte ons in een chinees restaurant waar we heerlijke duif bouillon kregen. Volgens Miriam erg lekker, ik heb het maar niet geprobeerd want ik zag die Delftse gemuteerde duiven op stompjes langs komen.

De volgende dag was het al vroeg het uur van de waarheid. Om negen uur stond een busje klaar om ons weer weg te brengen naar het vliegveld. Maar eerst nog even langs de naaister om een jurk te passen. (was ook onze vakantie niet zo begonnen??????)
Je had mij ervoor moeten zien, de koffer was weer uitgepakt, het overtollige ?? er naast gelegd en de koffer weer ingepakt. Maar hij bleef op 28 kilo staan. Dus de lange jurken, tasjes en hoge hakken in Bandung gelaten om per kist te worden opgestuurd samen met de spullen van Egie.
Natuurlijk een mooie volzin in het Indonesisch geoefend als het mis mocht gaan bij het wegen van de koffers.

In de middag kwam ik zonder Miriam, het leek het verhaal van de tien negertjes, in Solo aan. Het vliegveld van Solo bestaat uit een paar stenen en een dak. Met een koffer band van twee meter. Je moet dus er snel bij zijn want anders valt de koffer er zo af. Maar ik was weer in Midden Java. Ik voelde me gelijk weer thuis. Charlotte genoot van een lekkere maaltijd met veel peteh. (net zoals bij papa) en ik voelde me senang. In de avond samen met Charlotte naar een Solo-se mall geweest. En met de betjak terug, dwars overstekend op een drukke verkeersweg. Gelukkig hield Miriam me in de gaten vanuit het Sheraton in Jakarta via de sms. Je kan niets meer kopen hoor, het gaat er gewoon niet in.

Gelukkig zat er een aardig meisje achter de balie, de volgende dag. De koffers werden gewogen. En ik glimlachte maar. Het gewicht werd opgeteld, hevig overgewicht maar gelukkig werd mijn gesprek met haar in het Indonesisch beloond. Geen bijbetalen.

In Singapore moesten we tien uur wachten. De kinderen wilden Singapore in en ik ben met de handbagage met een boek ergens gaan zitten. Er viel zoveel te zien dat de tijd snel voorbij ging. Even voor de deur van het vliegtuig naar Amsterdma sloo, kwam Sugeng aanlopen. Het gezin was bijna compleet en we waren op weg naar huis. Dag Indonesië, dag Singapore tot de volgende keer. Tahun depan?